Wat je predikt

[fusion_text]

Wat je predikt

Mijn coach meent, ‘doe regelmatig iets anders dan anders, daar groei je van, daar wordt je beter van’.  Zo ben ik een aantal nieuwe Italiaanse gerechten tegengekomen, heb ze getest en inderdaad, zijn filosofie klopt voor een deel, vooral dat groeien.

Nu maar eens de stap genomen naar iets écht anders, ik ga aan de Aikido!

Nee, dat heeft niets met eten te maken, het is een Japanse verdedigingssport en als ik naar de plaatjes en filmpjes kijk, zeker iets om te onderzoeken.

Dinsdagavond, acht uur, het is zo ver, ik stap de hal in waar het gaat gebeuren.  Dat is al anders want het is geen hal, het is een Dojo en ik word ook nog verondersteld een groet uit te brengen aan een ouwe japanner die aan de muur hangt,  in de vorm van een vergeelde foto wel te verstaan.

De gehele groep, een man of twintig en één vrouw gaan naast elkaar zitten, op linie, de ogen gericht op de leraar.  Dat is de eerste uitdaging, zitten, knieën vooruit en voeten onder je billen.

Met speels gemak neemt de hele groep de houding aan en ik volg om vervolgens om te vallen als een duikelaartje.  Na een paar pogingen lukt het, doet wel zeer en je krijgt er ook kramp van, ik tenminste.  Na een collectieve groet, buiging met je handen op de grond, ik val weer om, beginnen wij.  Rekken, strekken, adem in, adem uit, de leraar legt het duidelijk en geduldig uit, met een stem en autoriteit die je niet doet twijfelen om mee te doen.

Dan komt het grote werk, wij gaan aanvallen en verdedigen. Bijzonder is het dat de handelingen om iemand uit balans te brengen, ogenschijnlijk simpel zijn. Toch, als ik aan de beurt ben, ben ik gewoon kwijt wat er net duidelijk en in slomotion is voorgedaan. Mijn lijf weigert deze nieuwe bewegingen als de mijne te accepteren.

Grappig, de vergelijking met ons ‘alledaagse’ veranderen, waarbij, zélfs als wij dat willen, het lijf het gewoon nog niet accepteert.

Ook de rol van ‘aanvaller’ is zo bijzonder; de verdediger doet een stapje en een greepje en voor je het weet lig je als een schildpad op je rug. Uit balans en uit geschakeld.

Net als het ‘alledaagse’, soms zijn er omstandigheden die je niet ziet, hoort of voelt aankomen en toch ben je, voor je het weet, én uit balans én soms volledig gevloerd.

De rode lijn van de avond was,’vallen en weer opstaan, vallen en weer opstaan en dat ruim anderhalf uur lang, slopend leerzaam.

Dinsdag mag ik weer, dan ga ik mij wat extra concentreren op het vallen.  Dat viel om de donder niet mee en had meer iets weg van een zitzak die in de hoek gegooid werd.

Als je leert soepel te vallen, sta je ook makkelijker weer op.

Toch?

Wordt vervolgd[/fusion_text]