Het is geen kijken naar, het is een ‘beleving’.

Het is geen kijken naar, het is een ‘beleving’

Het is weer volop zomer en al het luie zweet wordt er al dan niet professioneel uitgefietst, gerend, geslagen, geschopt en wat dies meer zij.

De ‘goden zonen en dochters’ waar wij naar kijken op de buis (jongere lezers hebben geen idee wat dat is), worden ook nog eens verbaal begeleid door commentatoren.

Bij sommige sporten begrijp ik dat heel goed. Neem nou de tour de France, altijd aangekondigd met dat ongelofelijk irritante toeterje.  Het tour de France toeterje, voor ons het signaal om te ‘zappen’ of de tv uit te zetten.  Voor zover ik gekeken heb, ben ik blij met de verbale omlijsting, anders zou ik er geen touw aan vast kunnen knopen. Wie bij wie hoort, waarom er wel of niet versneld wordt, etc etc.  Ik heb gekeken tot het moment dat er een bekende renner (vreemde naam voor een fietser) uit de broek ging, wat ook nog eens close up gefilmd werd. Nee dan de marathon, iellig dunne, ebbenhouten mannen, die het historische feit al rennend herdenken wat ooit in Griekenland gebeurde (zoek maar lekker op op Wikipedia). Ruim 40 kilometer wordt er volgepraat, hele rennerdoopcelen worden gelicht, alles wordt besproken, werkelijk alles, ook datgene wat mijns inziens rustig achterwege gelaten kan worden. Er zouden dan wel hele grote stiltes vallen.

Zo kan ik nog wel enkele sporten noemen die van commentaar worden voorzien, waarbij ik mij alleen kan voorstellen dat het voor slechtzienden een functie heeft.

Voetbal uitgezonderd, zeker het Nederlandse team, want dat is niet om aan te zien.

Één sport heeft echter mijn uiterste aandacht, tennis.  Vooral Wimbledon.  Prachtige traditie, ‘all in white’, het Mekka van de tennis sport.  Een beetje tennisser, ik ben dat, weet dat het een concentratiesport is en uit respect voor de spelers kun je dan ook tijdens het spel alleen de ballen horen knallen en wat gekreun (dat komt uit de krachtsport heb ik mij laten vertellen, nou vooruit dan maar) en verder niets.

25.000 mensen die hun adem inhouden en/of in ieder geval hun mond dicht, het is pure ‘mindfullness’, genieten van het moment, zonder afleiding.

Wie heeft dan bedacht dat er iemand zo nodig de wedstrijden van commentaar moet voorzien? Ik heb werkelijk geen idee.  Wat ik wel weet dat het loze geleuter tíjdens de wedstrijden, ervoor én erna, alle grenzen van  zinloze tijdvulling overschrijden.

Zonder namen te noemen kan ik wel stellen dat de vrouwlijke commetnatoren absoluut de kroon spannen. Tijdens matchpoint gaan vertellen dat een van de spelers sinds kort een nieuwe sokken sponsor heeft, getuigt ergens van, vul zelf maar in.

“als X dit punt niet maakt, dan wint Y”, het is Cruyfiaans en in de voetbalsport acceptabel, maar in het ténnissen…..  Zou zij dat thuis ook doen? “als je je laatste stukje vlees op eet, dan heb je geen vlees meer op je bord” , ik denk het wel.

Onze ‘beleving’ (het gaat overigens een stuk verder dan de tennissport) wordt gegijzeld door randvoorwaarden die onze hoofden vullen met verbaal braaksel. Dáár krijgen wij al die drukte van in ons hoofd.  Ahaaaa, daarom wordt het inmiddels algemeen geaccepteerd als er geroepen wordt, druk druk druk…..