Werkelijk niets is wat het lijkt….

Het is zéker 30 graden, heerlijk, en ik strijk neer op een terras, midden in de stad, in afwachting van een gast.  Rokjesdag is duidelijk iets geweest voor de lente, welke naam ik zou geven aan wat hier allemaal langskomt…….

De uiterst charmante serveerster brengt mijn espresso en glaasje water en ik doe een ‘small talk’ poging, “Goh, doe je het terras helemaal in je eentje?” “Nee, normaal met z’n tweeën, maar mijn collega is even weg om haar hond te laten inslapen”……

Óf het is daadwerkelijk zo, óf zij heeft een mooie manier gevonden ‘mannetjes’ direct de mond te snoeren, hoe dan ook, het werkt.

Een kwartiertje later zie ik de collega van de hond aankomen, bedrijfskleding aan en nog nasnikkend van een huilbui, en……met een grote plastic zak met daarin duidelijk een zware last.  Zij gaat naar binnen en komt enkele momenten later weer naar buiten met een schaal bitterballen.

Heeft het één met het ander te maken, ik heb werkelijk geen idee, tot ik de hondencollega tegen mijn charmante serveerster hoor zeggen, “Ik heb toch zo’n vreselijke last van pollen”….