
[fusion_text]
Olympisch Blik
In mijn ochtendjas voor de laptop, hang ik aan de lippen van de doorgaans niet echt boeiende verslaggevers met hun meerkeuze-onzinvragen, in afwachting van de herhaling van de prestaties van ‘onze’ dames, ter land en in het water. Vooral dat ‘onze’ maakt het tot iets meeslepends; het ‘ons’ en ‘wij’ gevoel werkt grensoverschrijdend en maakt dat rennende en spetterende meisjes verheven worden tot een voor de wereldvrede van belang lijkende gebeurtenis. Niets is natuurlijk minder waar. Onze kuddegeest maakt blije sprongetjes als wij ons herkennen in prestaties van roedelgenoten. Zij oranje, wij oranje, dus in beleving liggen wij zelf een beetje in dat water of flitsen over de sintelbaan. Bij voorkeur delen wij dan ook in de euforie van de overwinning, als de competitie gedevalueerd wordt, bij voorkeur zelfs afgeslacht. O wee, als blijkt dat wij in de hoek terecht komen waar de klappen vallen, verbazing, verbijstering, ongeloof, schuld en misschien zelfs wel schaamte.
Het verschil tussen olympisch dood of leven, zit ‘m soms in honderdsten en soms zelfs duizendsten van seconden, een keer meer of minder knipperen met de ogen, meer of minder in en uit ademen, dat is het. Onze ‘verliezers’ trekken vaak het boetekleed aan en hun ‘falen’ zal nog veel en lang besproken worden in de evaluaties door en met de experts. Daarmee álle winnaars tekort doende, want in mijn beleving is er maar één reden om te bepalen wie de winnaar is; het individu, de groep die op het beslissende moment gewoon béter was, punt uit.
Of het nu in de sport of daarbuiten is, voor mij geldt dat als je er álles aan gedaan hebt, binnen je mogelijkheden, dan ben je een winnaar. Dus helemaal in de gedachte van de Coubertin, iedereen krijgt dan dus een medaille en wel eentje van Blik. Vooral een van en mét blik op de toekomst.
[/fusion_text]
Geef een reactie
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.