MenTor

Vanaf de middelbare school is het een begrip, de Mentor. Iedere leerling krijgt er één toegewezen, oftewel ‘in de mik geduwd’.

Het is nog maar de vraag of er een ‘klik’ is met de mentor, of hij/zij zélf wel de beoogde gereedschappen heeft om ons kroost naar een succesvolle schoolcarrière te loodsen.  Kortom, vaak is het meer een kommerenkwelTor dan een MenTor.  Achteraf, tsja, blijkt de Mentor wel degelijk verduiveld goede eigenschappen te bezitten, mooie inzichten en gouden tips, die je naar grote hoogte hadden kunnen sturen,  waarom er dan niets mee gedaan?

Dat is vrij eenvoudig, een ontbrekende of niet volgroeide prefrontale cortex, daar waar een deel van je ‘oorzaak en gevolg’ ligt, ziet niet in waarom je naar een mentor zou luisteren, dus hoor je ook niets, laat staan dat je de briljante adviezen te gelde maakt.

Nu, wij maken een sprong in de tijd, je cortex is volgroeid en je bent zelf al een stuk wijzer geworden, vooral door het niet opvolgen van die adviezen.

En toch…..nú zou je pleiten voor een Mentor, een vraagbaak, een sparringpartner, een ervaren ouwe rot in het vak, in het leven, iemand met kennis en inzichten die jóu het leven gemakkelijker zou kunnen maken.

Je zou dan kunnen praten over de ‘dingen’ waar je tegen aan loopt, de grote beslissingen die je wilt nemen, misschien zelfs wel ‘dingen’ waar je op de zaak of thuis liever (nog) niet over praat.

Stel je nou toch eens voor dat zo’n Mentor bestaat en je zou hem kunnen contacten om te kijken of er een ‘klik’ is en uitkijken naar zinvolle en inspirerende gesprekken.

Stel je dat toch eens voor……..