Kees Kwakkelaar

[fusion_text]

Kees werkt al jaren bij hetzelfde bedrijf. Inmiddels is hij opgeklommen tot teamleider. Dat kwam door een reorganisatie, waarbij de bedrijfsstructuur zodanig veranderde dat de groep waarin Kees meedraaide opgesplitst werd in meerdere teams, waarbij Kees gevraagd werd om teamleider te worden. Dat kwam op het juiste moment, omdat Kees op zijn oude functie min of meer was uitgekeken, beetje saai en vooral de managers, daar had hij het wel een beetje mee gehad.

In de oude groep was hij dus al jaren niet meer gelukkig en het nieuwe team bood de uitdaging die hij nodig had, terwijl het werk ongeveer hetzelfde bleef. En dat kwam mooi uit, want al was het een beetje saai, hij was er wel altijd goed in geweest. Na een week kwam Kees tot de ontdekking dat het team er niet zo’n zin in had, meerderen kwamen te laat, bereiden een vergadering niet voor en tijdens het werk, zo merkte hij op, werd er toch wel veel over anderen gepraat, terwijl er sneller en efficiënter gewerkt zou kunnen worden.
Er wat van zeggen, deed hij nog niet, het was tenslotte zijn eerste week. Wél legde hij zijn zorgen neer bij het MT, al was dat zinloos, want die kwamen met een waardeloos advies: ‘je bent nu teamleider, dus los het maar op’. Een week is zo voorbij en dat blijkt voor maanden en jaren ook te gelden. Kees werd daar niet gelukkig van.

Een voordeel, het lag niet aan hem.
Thuis was dat nog duidelijker, zijn vrouw, een dominant type, daar was de sjeu al veel langer van af. De kinderen waren het huis al uit en waar zij vroeger bij wijze van grap wel over spraken, “als de kinderen het huis uit zijn gaan wij allemaal leuke dingen doen”, dat moest hij nog maar eens zien en eerlijk gezegd, hij had geen idee wélke leuke dingen. Zij sprak meer over de dingen die zij allemaal niet deden, dan iets ondernemen om wél iets leuks te doen, het bleef bij ‘de man van, ja die had het voor elkaar’ of ‘dat stel zo en zo gaan nu alweer op vakantie, waarom doen wij dat nooit eens’…

Een geruststelling, overduidelijk, het lag niet aan hem.
Kees overleed op iets boven middelbare leeftijd en hij had het wel zo geregeld dat er nog geld overbleef voor een advertentie in de krant. Hij was heel even prominent, boven aan de advertentie, met daaronder de tekst, ’te vroeg van ons heengegaan, liefhebbende vader, dierbare echtgenoot, bijzonder gewaardeerde collega.

Kees las de advertentie en bedacht; “Dat heb ik goed gedaan”.[/fusion_text]