Eerste zondag

Vanuit mijn schrijfpositie kijk ik door de openslaande deuren die dicht zijn, zo de tuin in.

Midden in de tuin staat over de breedte de pergola, met daarin slingers met vogelvoer, nootjes om precies te zijn. Er landt een Vlaamse gaai, die de slingers analyseert en duidelijk een strategie aan het bedenken is om de nootjes te pakken te krijgen.

Zijn analyse wordt ruw verstoord door twee zwarte fladderaars, duidelijk een rang hoger, die zich direct op de slingers storten, om en om.  De een hakt er op los en de ander houdt de vluchtroute in de gaten en zo wisselen zij elkaar af tot het eerste deel van de slinger leeggeplunderd is.

Door het gehak vallen er kruimels op de grond.  Daar komt dan weer het nodige aan kleine fluiters op af, waaronder een roodborstje, het is een drukte van belang.

Zo zag de zondag er vorige week ook uit en de week er voor en mogelijk alle weken, afhankelijk van het aanwezig zijn van een slinger, waar wij alle seizoenen heel trouw in zijn.

Afgelopen week hebben wij mijn moeder gecremeerd, niet zelf natuurlijk, maar zo zeg je dat nu eenmaal.  Daarvoor was iedere zondag, zeker de laatste 8 jaar, voor een deel van haar.

In het begin dronken wij koffie en aten wij taart, later een ijsje en naarmate haar wereld kleiner werd, gold dat ook voor de consumpties.

Daar zijn de zwarte fladderraars weer, kraaien om precies te zijn, die liepen op het crematorium ook rond, zonder iets te pikken overigens.

Deze gaan weer aan de slinger, alsof iedere zondag hetzelfde is.  En ondanks dat je het verschil niet ziet, ik weet wel beter.

De zondagen zoals ik die kende van vroeger, die zijn er niet meer.